2 dni w Nowym Jorku (reż. Julie Delpy, 2012), 6/10

www.filmweb.pl

Zanurzona w absurdzie, nieprzemyślana historia. Jednak nic nie poradzę na to, że uwielbiam TAKIE kino.

Julie Delpy to kobieca wersja Woody'ego Allena. Zazwyczaj nie zgadzam się z tego typu opisami, ale w tym przypadku i mnie nasuwa się podobne skojarzenie. Filmy Delpy opierają się na dialogu z drugim człowiekiem, nieco neurotycznych i bardzo skomplikowanych relacjach międzyludzkich. Reżyserka penetruje psychikę bohaterów, pozostawiając miejsce dla niedopowiedzeń i zgrzytów. Skupia się na emocjach i na seksualności współczesnego człowieka.

Bohaterowie 2 dni w Nowym Jorku zbliżają się do czterdziestki, są aktywni zawodowo i, wydawałoby się, spełnieni. Marion jest fotografką, Mingus radiowcem. Oboje, poturbowani przez poprzednie związki, wyszli na prostą. Kochają się, wspólnie wychowują dzieci.
Problemy zaczynają się mnożyć, gdy spokój codzienności zakłócony zostaje przez najazd rodzinny. Ekscentryczny i pokręcony ojciec oraz siostra - nimfomanka wraz z przyjacielem, a właściwie pasażerem na gapę to członkowie rodziny Marion, dla których przyjazd do Nowego Jorku jest nie tylko spotkaniem z córką/siostrą, ale również niezwykle interesującą wycieczką krajoznawczą. Krewni doskonale odnajdują się w nowym miejscu, ale burzą psychiczną równowagę między Marion i Mingusem.

Momentami jest zabawnie, choć to humor niedosłowny, podszyty sarkazmem, dyskretny. Bywa absurdalnie i wybuchowo, gdy rodzinne rozmowy polegają na przekrzykiwaniu myśli współrozmówców. Przez chwilę robi się metafizycznie, bo Marion, jako niepokorna i oryginalna artystka, sprzedaje własną duszę. Nie wierzy w jej istnienie, ale po podpisaniu cyrografu czuje się pusta.

2 dni w Nowym Jorku to prztyczek w nos dla Francuzów. Film śmiało i złośliwie wytyka mieszkańcom tego uroczego państwa ich wady. Dla Mingusa, który, jako jedyny z całej gromady, Francuzem nie jest, spotkanie z rodziną Marion to totalna katastrofa. Nie rozumie ich mentalności, krzywi się na zwyczaje, często jest zniesmaczony codziennością, do której nie przywykł.

Spotkanie kilku osób w Nowym Jorku, mimo nieporozumień, jest żywe, rozgadane, zabawne. Film Julie Delpy pokazuje, że zmiany są naturalną częścią ludzkiej egzystencji. Nic nie jest na zawsze. Czasami wystarczy mały impuls, by w miarę równo poukładane klocki codzienności zaczęły się rozsypywać, tworząc chaos...