"Życie to jednak strata jest", czyli rozmowy ze Stasiukiem.

Zdania wyrwane z rozmów Andrzeja Stasiuka z Dorotą Wodecką. Ważne.
Życie to jednak strata jest (Czarne, 2015) to książka istotna, dotykająca trudnych tematów, o których dziś się nie rozmawia, a należałoby. Przeczytajcie.

Warto walczyć o to samo co zawsze. O siebie. Żeby się nie dać sformatować, że trzeba zwyciężać, zarabiać, kupować. Nie dać się przerobić na szczura, tylko znaleźć niszę i dzięki niej nie dać się wrobić w cały ten śmietnik, który sączy w nas popkultura, żeby przerabiać na konsumentów, na pożeraczy badziewia (...) Całe to gadanie, że Zachód jest cywilizacją indywidualistów, to ściema. Odgrywamy parę ról, i tyle. Tracimy tożsamość.

Bo taki jest sens literatury, żeby cię wykoleiła z normalnej codzienności, żeby cię wystrzeliła w kosmos z tego zwykłego życia, żebyś się nie dał udupić. 

Co jest w życiu ważne?
Szczegóły. Detale. Prostota. Ta uczuć, krajobrazu, czynności. Spokój.
No i żeby ze stosunkowo niskim poziomem żalu odchodzić. Wiadomo, że zawsze będziemy odchodzili niepogodzeni, ale chciałbym móc powiedzieć: "No, okejos, Panie Boże, w miarę było. Chodźmy".

Pamięć jest po to, żeby było o czym rozmawiać, do czego tęsknić i co opłakiwać. Wszystko się dzieje raz i więcej się nie stanie, czego mięso armatnie kapitalizmu nie dostrzega, tylko tkwi w teraźniejszości, wierząc, że korpo będzie trwało wiecznie.
Ja jestem obsesjonatem pamięci i boję się tego, że mógłbym ją stracić. Z nią straciłbym kawał świata (...) Zmusza mnie pani do wygłaszania banałów, ale człowiek bez pamięci nie wie, kim jest.

(Wszystkie zdania pisane kursywą to cytaty z książki Życie to jednak strata jest).