Agnieszka Osiecka "Biała bluzka".

Agnieszka Osiecka
Biała bluzka
Wydawnictwo Literackie 1988

Brzmi jak bełkot pijanego. Strumień myśli, słów, rymów. Monolog. Rozmowa. List.

Elżbieta to kobieta nieprzystosowana. Normalna na miarę swoich czasów. Może jednak nie. Normalność to pojęcie względne. Nie mnie oceniać. Życie w latach osiemdziesiątych nie jest łatwe. Kobieta odwraca się od rzeczywistości, łamie zasady, buntuje się cicho i skromnie. Jest słaba, ale w jej słabości tkwi siła, wspierana alkoholem i przemyśleniami na temat tego, co wokół.

A do kogóż ja mam być przystosowana? Do ciebie, do pana Józka, do jego oszalałej ze strachu matki? Do przepisów z piekła rodem? Czy ja po to zeszłam z drzewa, żeby grać w komórki do wynajęcia? Żeby się mieścić w jakimś Stąd - Dotąd? A może Ja chcę dokonać czegoś wspaniałego, może Ja nie mam zbyt wiele czasu, może ja muszę się liczyć ze stratami?...(s.77)

Momentami do bólu dziecinna. Innym razem bardzo dojrzała.Najczęściej zawieszona w próżni bycia na własną rękę. Obolała. Pokiereszowana.

Interpretacja Białej bluzki nie jest łatwa. Nie wiem nawet, czy możliwa. Wieloznaczność i język tekstu sprawiają, że książki nie czyta się ot tak, po prostu. Tu się trzeba namęczyć, napocić, myśleć nieustannie. Bez gwarancji zrozumienia czegokolwiek. Ale warto. Jednak warto.
Nie napiszę, że mnie się taka Osiecka podoba. Wolę artystkę w wersji felietonistyczno - gawędziarskiej i fotograficznej. Zdecydowanie.