Carlos Ruiz Zafon "Światła września".

Carlos Ruiz Zafon

Światła września

Muza 2011

Poznałam całą twórczość Zafona. Teraz pozostaje mi (nie)cierpliwie czekać na kolejną książkę pisarza, która ukaże się w Polsce.
Uwielbiam cykl Cmentarz Zapomnianych Książek, ale Marina, Pałac Północy czy Książę Mgły to, jak najbardziej, ciekawe lektury, ale obiektywnie (i trochę subiektywnie) patrząc, nie zapadły mi głęboko w pamięć i raczej wracać do nich nie będę. Byłam przekonana, że podobny los spotka Światła września. Myślałam, że to nieco mroczna powieść dla młodzieży. Zdziwiłam się. Nie dość, że wydarzenia w Domu na Cyplu i w normandzkim lesie Cravenmore ogromnie mnie zaciekawiły, to jeszcze wywołały ciarki na plecach.

Fabuła książki jest nieskomplikowana, miejscami przewidywalna, ale nie są to jej słabe strony. Śmiem twierdzić, że takowych nie ma. Genialna atmosfera tworzy niepowtarzalną i trzymającą w napięciu historię.

Po śmierci ojca, rodzina Sauvelle wyjeżdża z Paryża. Trudne warunki finansowe zmuszają wdowę do przyjęcia posady u Lazarusa Jana, fabrykanta zabawek i zamieszkania w Normandii. Nowy dom wszystkim przypada do gustu, a gospodarz Cravenmore okazuje się ciekawym i przyjaznym człowiekiem. Od początku jednak wyczuć można, że w tym miejscu mrok i ciemność zyskają przewagę. Sam opis domu, wyłaniających się z każdego kąta zabawek, często "ożywionych", jest złowieszczy. Wydarzenia, których czytelnik jest świadkiem, opowieści, którym się przysłuchuje, powodują gęsię skórkę i wzbudzają wiele emocji. Cienie przeszłości są mściwe, pamiętliwe i okrutne. Nie odpuszczą.

Podobnie jak w dwóch poprzednich książkach dla młodzieży, i tu Zafon wprowadza wątek nastoletniej miłości, pierwszego zauroczenia. Między Irene a Ismaelem rodzi się uczucie, które obojgu da mnóstwo siły, by walczyć z wrogiem.

Świetna powieść.