Jodi Picoult "Linia życia".

Jodi Picoult

Linia życia

Prószyński i S-ka 2011

Jak bardzo przeszłość kształtuje teraźniejszość? Czy nie sposób wyzwolić się z pajęczyny wspomnień i żyć chwilą obecną? Jak długo winą za swe czyny można obarczać drugą osobę? Czy życie zatacza koło? A jeśli nawet, to jaki mamy wpływ na wyrwanie się ze schematu i pójście własną drogą?

Picoult, jak zwykle, mnoży pytania. Bohaterka Linii życia to kobieta niespełniona, zagubiona, pełna sprzeczności. Interesująca, ale jednocześnie drażniąca. Paige nieustannie rozpamiętuje dzieciństwo, a właściwie moment, gdy jako pięcioletnia dziewczynka została z tatą, bo mama z niewyjaśnionych przyczyn odeszła od rodziny. Ta tajemnica, powód zniknięcia matki staje się balastem na resztę życia. Co więcej, okazuje się, w mniemaniu Paige, przyczyną wszelkich niepowodzeń, złych wyborów, nieszczęśliwych momentów w codziennej egzystencji kobiety.

Poznajemy życie młodej dziewczyny, czytamy o pierwszej miłości, a później drugiej, bardziej dojrzałej. Paige staje się żoną kardiochirurga, następnie matką Maxa i udręczoną codziennością kobietą. Z niespełnienia rodzi się trudna decyzja, której skutki odbiją się na całej rodzinie. Paige nie stanie się silniejsza, ale nieco oswoi to, co niewiadome. Poczuje się lepiej w roli matki, zrozumie uczucia męża.
Jednak, jako kobieta, pozostanie niepewna, smutna i pełna wątpliwości.

Linia życia to powieść ciekawa, ale w trakcie lektury często zadawałam sobie pytanie: o czym autorka chciała napisać, co przekazać? Książka bazuje na uczuciach. Jest pełna emocji, przedstawionych nie tylko z perspektywy Paige, ale i jej męża, Nicholasa. Można odnieść wrażenie, że tych dwoje różni wszystko, ale w rzeczywistości wiele ich łączy. Szkoda, że przeszłość jednej osoby może zepsuć ciepłe uczucia i wspólne plany. Paige postępuje impulsywnie, skupiając się na własnym niespełnieniu, szukając odpowiedzi na mnożące się w jej głowie pytania. Zapomina przy tym o najbliższych, tłumacząc swoje postępowanie obciążeniem rodzinnym. W moim mniemaniu to pójście na łatwiznę. Nie lubiłam Paige za jej rozmemłanie, za to, że krąży wokół własnej osoby, nie dostrzegając pięknych i ważnych momentów.

Przeczytałam tę powieść z zainteresowaniem, ale w dorobku pisarskim Jodi Picoult znajduję ciekawsze książki.