Filmy 3/2014

Sierpień w hrabstwie Osage (reż. John Wells, 2013)

Atmosfera filmu jest tak gęsta, duszna, przytłaczająca, że czułam się zmęczona po seansie. Sierpień w hrabstwie Osage to mocny, pełen gorzkich słów, bardzo smutny obraz rodziny. W tej rodzinie każdy próbuje być osobny, ale okazuje się, że można wyjechać na drugi koniec kraju i nadal męczyć się w toksycznym związku. Oglądałam ten film i nie mogłam się poruszyć. Dramatyzm poszczególnych scen jest tak naszpikowany emocjami, że widz czuje się poturbowany. W jednym miejscu spotyka się grupa bliskich sobie osób (przynajmniej za takie uchodzą), a każda z nich pielęgnuje własny neurotyzm, który jest następstwem życiowego niespełnienia. To, co najbardziej uderza w widza to wszechobecna agresja.
Senior rodu znika, co zmusza córki do przyjazdu do rodzinnego domu, by wesprzeć chorą matkę. Wyobrażamy sobie miłe, ciepłe spotkanie kobiet, które skoro nie widują się co dzień, są siebie spragnione. Tymczasem otrzymujemy pełne gniewu i krzyku wyrzuty, brak szacunku, brak więzi. Matka nie jest osobą łatwą, nie wzbudza pozytywnych uczuć. Jej relacje z córkami są bardzo toksyczne i nie sposób ich tłumaczyć chorobą czy uzależnieniem od leków. Cała rodzina jest zdrowo poturbowana, przez co nie potrafią współistnieć i nawiązać ze sobą normalnej (?) relacji. Momentami siostry są w stanie spokojnie porozmawiać, ale i tak po chwili kolejny kielich żalów zostanie wylany.
Na bardzo dobrą ocenę filmu składa się wiele czynników. Krytycy filmowi mają własne kryteria oceny. Ja krytykiem nie jestem i oglądając film liczę przede wszystkim na to, że nie pozostawi mnie obojętną, że mną wstrząśnie, że mnie wkurzy albo mnie zachwyci. Obraz ma wpływać na emocje i zmuszać do myślenia.
Po obejrzeniu filmu Sierpień w hrabstwie Osage czuję się poturbowana emocjonalnie. Po raz kolejny największe wrażenie zrobił na mnie film, w którym "tylko" gadają.