Mistrz.

Jak nie wiem, co czytać, czytam Lapidaria Ryszarda Kapuścińskiego. Wczoraj tom IV, dzisiaj tom V.
Płyną mądre słowa, a tych, wiadomo, nigdy za wiele. Dużo o współczesnych mediach, jeszcze więcej o relacjach międzyludzkich, wiele bliskich prawd.

Ważny jest każdy dzień, każda godzina. Czuję, jak popędza mnie czas, czuję jego presję. Niepokój we mnie. Ciągłe wyrzuty sumienia z powodu straconych chwil.

Czytać to odkrywać coś, co jest poza tekstem lub w jego głębi, pod jego powierzchnią, widoczną, "dotykalną", to odkrywać sens, do którego nie można dotrzeć, jeżeli się tylko czyta.

Człowiek jest często przeszkodą dla samego siebie. Swoją największą trudnością.

Umieć zachwycać się - to może najważniejsze, bo to oznacza, że nasza wrażliwość jest żywa, że chłonie, umie dostrzec niezwykłość i piękno w rzeczy najbardziej błahej, codziennej.

Sam pan widzi - mówi z żalem - wszyscy się śpieszą. Dokąd?

Wiele słów przeczytanych u innych, cytowanych, bo Kapuściński był zagorzałym i zachłannym czytelnikiem. Przytaczał w Lapidariach refleksje tych osób, które cenił.

Jedynym dowodem za czy przeciw jakiemuś człowiekowi jest to, czy w pobliżu niego wznosimy się, czy opadamy. 

[Robert Musil Marzyciele]

Życie jest zbudowane ze sprzeczności, a nie z formułek, z wahań, a nie z pewności, z potrzeb raczej niż z bogactw.

[Antoine de Saint-Exupery ]