Stieg Larsson. Zamek z piasku, który runął (Czarna Owca, 2011).

Niech będzie jasne: Millenium to dobra trylogia kryminalna. Autor miał talent i go wykorzystał. Szkoda tylko, że nie może cieszyć się sukcesem swego dzieła.

Trzecia część "przygód" Lisbeth, Mikaela i reszty ferajny nie przynosi zaskakujących zwrotów akcji. Wiadomo: pierwszy tom wprowadzał, ostatni wyjaśnia. Ten środkowy najmniej mnie zainteresował, ale (być może) to kwestia przypadku.

W trzeciej części Salander głównie leży w szpitalu i dochodzi do siebie po tym, jak dostała kulą w łeb (dosłownie); Mikael konsekwentnie unika własnego mieszkania, bo nagle wszędzie są podsłuchy. Klub Zalachenki powoli traci swe tajemnice, a Sekcja myśli, że poradzi sobie i z Bloomkvistem, i z policją, i z Milton Security. Dużo się dzieje i to sprawia, że czytelnik mknie od strony do strony, czekając na finał. Ten ostateczny, bo kolejnej części Millenium nie ma i nie będzie.

U Stiega Larssona podoba mi się mnogość dialogów oraz krótkie podrozdziały informujące o przebiegu akcji. Autor wkracza w życie osobiste postaci, ale mimochodem. Stoi z boku, nie daje zaprzyjaźnić się z bohaterami powieści. Mamy trochę ich poznać; na tyle, by powstały sympatie i antypatie, ale nie na tyle, by po kimś płakać albo cieszyć się z wyeliminowania postaci.
Dlatego z obojętnością przyjęłam zakończenie książki. Nie zaskoczyło, nie rozczarowało.
Zamknęłam powieść bez żalu.

To jest dobrze napisana historia. I naprawdę rozumiem, że porywa, fascynuje, ma rzesze fanów.
Jednak, jak już podkreślałam przy recenzjach dwóch poprzednich tomów Millenium, nie uległam larssonmanii.