Dwanaście
EMG 2006
Marcin Świetlicki - poeta i wokalista zespołu Świetliki. Powieściopisarz? Naprawdę? A jednak!
Świetlików słuchałam swego czasu namiętnie. Frazy jestem w nastroju nieprzysiadalnym czy po zdjęciu czarnych okularów ten świat przerażający jest tym bardziej powtarzałam jak mantrę. Nie myślałam o Świetlickim jako o pisarzu, dopóki nie wpadł mi w ręce kryminał Dwanaście - pierwsza część mrocznej trylogii o tajemniczym mistrzu. Bohater w dzieciństwie wystąpił w serialu dla młodzieży i ten epizod naznaczył jego życie negatywnie. W mocno dorosłym wieku mistrz nie może przejść ulicą, zasiąść w barze, by nie słyszeć za plecami uwag na swój temat, bo przecież utył i posiwiał. Dziwna sprawa, inni się nie starzeją? Mistrza na tyle przygnębiają uwagi osób trzecich, że patrzy na świat w oparach alkoholu i na trzeźwo ulic nie przemierza.
Mistrz filozofuje, komentuje, obserwuje lokalną społeczność. Przemierza ciemne uliczki Krakowa, dostrzegając więcej i doświadczając pełniej niż tzw. reszta ferajny. Większość życia spędza w knajpie, nad wódeczką, samotnie lub w towarzystwie mniej lub bardziej podejrzanych typów.
Scenariusz podstawowy i oczywisty odsłania historię pewnego śledztwa, wszak mistrz jest prywatnym detektywem i dostał zlecenie odnalezienia panny Patrycji, która z niewiadomych powodów do naszego bohatera mówi "tato". Ponadto, owa panna sprawia, że ożywają duchy z przeszłości, że fakty, które powinny spokojnie leżeć w czeluściach pamięci, zaczynają straszyć po nocach. I już nie wiadomo, co jest prawdą, co zmyśleniem.
Świetlicki nie napisał typowego kryminału. Historia toczy się sama, a pisarz co chwilę mami czytelnika filozoficznymi dysputami lub przemyśleniami, zdarzeniami na pograniczu jawy i snu, a może pijackiego amoku. Świetlicki poetyzuje i nieustannie upija swego bohatera, by ten za wiele nie wydedukował, by śledztwo nie toczyło się prostym i oczywistym torem. Właściwie mistrz zupełnie przypadkowo został wmieszany w intrygę, której nie rozumie i ta intryga sama się rozwiąże, i morderca się znajdzie (bo i zabójstwo odnajdziemy w scenariuszu).
Jest cynicznie. Nieco depresyjnie. Mrocznie. Pijacko. Onirycznie.
Dobrze jest. Na płaszczyźnie literackiej.
Mogłaby mi się spodobać:)
OdpowiedzUsuńPodoba mi się to, co napisano na końcu recenzji.
OdpowiedzUsuńAle okładka mnie nieco przeraża...
Okładka może i nie należy do najciekawszych, ale mnie nie przeraża:) Lektury się nie bój, choć to specyficzny kryminał i z pewnością nie trafia w każde gusta. Zresztą, nie jestem pewna czy dobrą klasyfikacją jest wrzucanie tej książki do worka z napisem "kryminał".
UsuńLubię bardzo, ale to już wiesz:)
OdpowiedzUsuńWiem, wiem:) Pozostałe części mają podobny klimat? W miejskiej bibliotece dostępne jest tylko "Trzynaście".
UsuńJestem ciekawa nowego zbioru wierszy "Jeden" - zbiera świetne recenzje.
Szczerze pisząc najmiej mi się podobało "13" - bo to wtedy Mistrz wyjeżdża do W-wy? "11" - bardzo:) A "Jeden" miałam nawet w rękach, ale jakoś do poezji mi nie po drodze ostatnio, czekam na właciściwy nastrój.
UsuńMnie zazwyczaj nie po drodze do poezji (zdecydowanie wolę prozę), ale są takie nazwiska, których jestem ciekawa. Niewiele ich, a większość już nic nowego nie napisze.
UsuńO kurcze, wiesz, że pojęcia nie miałam, że Świetlicki jest wokalistą Świetlików? Szok. =D
OdpowiedzUsuńJa odwrotnie - przez długi czas Świetlicki był dla mnie tylko (i aż) wokalistą Świetlików:)
UsuńUwielbiam jego wiersze i szykuje się na najnowszy tomik.
OdpowiedzUsuńProza mi obca, może nie chcę przesycać się.
A Świetliki swego czasu - słuchane do zdarcia - zwłaszcza "Ogród koncentracyjny". I Twoje słowa o nich jak moje!!! Dziękuję:)