Miłość z przeszkodami.

Sarah Jio
Marcowe fiołki
Znak, 2012

...rosną tam, gdzie są potrzebne (...) pomagają leczyć rany i dają nadzieję (s.127). Mieszkańcy wyspy Bainbridge wierzą, że kwiaty w kolorze lawendy z ciemnofioletowym wnętrzem leczą rany ciała i duszy, przynoszą szczęście, ratują przyjaźń.

Niespodziewanie dla samej siebie zostałam porwana przez sentymentalną, momentami ckliwą, opowieść o miłości dwojga ludzi, którym nie było pisane wspólne życie. Z historią Esther i Elliota od lat łączyła się tajemnica i, choć jedną wyspę zamieszkują osoby bliskie kochankom, nikt ze sobą nie rozmawia i nikt nie chce wracać do wydarzeń sprzed kilkunastu lat.

Emily mieszka w Nowym Jorku, jest autorką jednej bestsellerowej książki i właśnie się rozwiodła. Postanawia leczyć rany w miejscu, które kojarzy się jej z beztroskim dzieciństwem. Uwielbiana przez Emily ciotka Bee przyjmuje gościa z otwartymi ramionami, nie zadając wielu pytań i pozwalając na to, by młoda kobieta odpoczęła i w spokoju przetrawiła życiowe rozczarowania. Wyspa urzeka krajobrazem, dzikością, serdecznością mieszkańców. Zachwyca i pociąga. Człowiek w zetknięciu z naturalnym pięknem tego miejsca zmienia się, uspokaja i nie chce opuszczać wyspy.

Myśli Emily bardzo szybko przestają krążyć wokół byłego męża i braku pisarskiej weny. Staje się tak za sprawą znalezionego pamiętnika Esther, w którym autorka zapisków opisuje historię swego życia, a przede wszystkim historię wielkiej miłości. Emily, kawałek po kawałku, odkrywa poszczególne części tajemniczego zdarzenia, które miało miejsce na wyspie w 1943 roku.

Marcowe fiołki to zgrabnie napisane czytadło. Podobne do wielu innych, ale wciągające. Historia rozkręca się po tym, jak Emily trafia na wyspę i z każdą przeczytaną stroną jest ciekawiej. Obie opowieści, ta współczesna i ta sprzed lat, zostały ciekawie i dobrze połączone w jedną całość. To, co początkowo wydawało się nieprawdopodobne i nieco naciągane, z biegiem czasu zyskuje spójne i realne wyjaśnienie. Książkę czyta się świetnie. Po prostu.
Jak widać, zdarzają się ciekawe i porywające czytadła, przy których czytelnik odrywa się na chwilę od codzienności i nie mierzwią go nawet banalne i ckliwe miłostki głównej bohaterki (wątek miłosny na pięknej wyspie też został wkomponowany w fabułę i śliczna rozwódka nie musiała długo czekać na pojawienie się adoratora). Dużego plusa tej historii daję za to, że się wzruszyłam. Tak zwyczajnie, po babsku.